Urodzona w 1889 r. w Kośminie.

 „Rzeź milionów bezbronnych ludzi dokonywa się wśród powszechnego złowrogiego milczenia… Tego milczenia dłużej tolerować nie można… Kto milczy w obliczu mordu – staje się wspólnikiem mordercy. Kto nie potępia – przyzwala.”

Pisarka zadebiutowała powieścią „Pożoga” i opisem chłopskich nastrojów rewolucyjnych  i wojny bolszewickiej. W dwudziestoleciu międzywojennym zaangażowała się w nurt prozy katolickiej, jej publicystyka z lat 30-tych była przesycona niechęcią do Żydów i próbą polaryzacji bardzo już napiętych relacji etnicznych w Polsce. Od początku okupacji niemieckiej zaangażowała się w konspirację i działalność charytatywną. Pomimo swojego religijnie motywowanego antysemityzmu,  w sierpniu 1942 r., w obliczu masowej deportacji warszawskich Żydów do Treblinki, opublikowała swój „Protest”. Miesiąc później założyła Tymczasowy Komitet Pomocy Żydom, przekształcony później w Żegotę. Nie poddała się dalszej polaryzacji i zdefiniowała niemieckiego okupanta jako wspólnego polsko-żydowskiego wroga. Zaapelowała publicznie do Polaków o nieuleganie polaryzacji i nie przykładanie ręki do mordu Żydów. Od jesieni 1943 r. była więźniarką Auschwitz. Pośmiertnie otrzymała Medal Sprawiedliwej Wśród Narodów Świata.