Urodzony 15.03.1902 r. w Mattmann – zamordowany w 1945 r.

Ernst Putzki, po odbyciu służby wojskowej w 1919 r. prowadził wędrowny tryb życia. Był robotnikiem najemnym, który często zmieniał miejsca zamieszkania i pracy w różnych miastach Pomorza, Rugii czy samego Berlina. W wyniku kryzysu gospodarczego końca lat 20-tych Putzki stracił pracę i stał się bezrobotnym. Ponadto mocno podupadł na zdrowiu: liczne problemy z kręgosłupem często uniemożliwiały mu samodzielne poruszanie się, a leczenie nie przynosiło zamierzonych efektów.

Już w 1933 r., po dojściu Hitlera do władzy, propaganda systemu nazistowskiego wzięła sobie za cel włóczęgów, żebraków, stale bezrobotnych, a stopniowo też osoby fizycznie i psychicznie „upośledzone”, nazywając te osoby „aspołecznymi” i „obciążeniem dla zdrowej tkanki narodowej”.

W połowie lat 30-tych Putzkiemu udało się powrócić do domu po latach izolacji i różnych terapii, które wpłynęły negatywnie na stan jego psychiki. Stał się otwartym krytykiem systemu władzy, co w konsekwencji doprowadziło do jego ponownego uwięzienia pod pozorem choroby psychicznej.

W listopadzie 1944 r. przewieziono go do Szpitala Psychiatrycznego w Hadamar. Ośrodek ten do 1941 r. był oficjalnie wykorzystywany do mordowania w komorach gazowych osób zaklasyfikowanych jako obciążone psychicznie w ramach tzw. Akcji T4. W późniejszym okresie, aż do maja 1945 r., był miejscem stopniowego wyniszczania pacjentów i powodowania ich śmierci. Ernst Putzki oficjalnie zmarł na zapalenie płuc w styczniu 1945 r. Stał się jedną z 300.000 ofiar państwowej niemieckiej nazistowskiej polityki uśmiercania osób klasyfikowanych jako niepełnosprawne fizycznie lub umysłowo.